Pascalle Bonnier (1987) afgestudeerd aan de kunstacademie in Utrecht.
In haar eerste documentaire (Moeder en Grunberg, 2015) volgde ze Arnon Grunberg en zijn moeder, bij wie hij op volwassen leeftijd weer in huis gaat wonen. Waar mensen hun band vaak als vreemd bestempelden, wilde Pascalle hun relatie en dynamiek onbevooroordeeld onderzoeken.
Haar meest recente film (Hoe overleef ik, 2021), geselecteerd voor een Gouden Kalf, gaat over Francine Oomen. Geïntrigeerd door de vraag waar Francines continue strijdlustigheid en werkdrift toch vandaan komt, volgt en bevraagt ze de schrijver tijdens een persoonlijke zoektocht rondom trauma’s die zich over verschillende generaties lijken te herhalen.
Zelf opgroeiend in een gezin met een traditioneel rollenpatroon, vroeg Pascalle zich af hoe en of zij bepaalde zaken in de toekomst anders zou willen en kunnen doen. Dat maakte dat ze al vanaf jonge leeftijd bezig was met vragen als: Hoe moet ik leven? Wat is opvoeding en wanneer doe je het goed? En hoe geef je je leven vorm als wat je aangeleerd is door je ouders, het enige is wat je kent?
Arnon Grunberg zei haar ooit: “Iedereen krijgt een pot goud van zijn ouders mee, al is die pot met goud in mijn ogen potentieel vergiftigd.”
Met haar films probeert Pascalle bepaalde gedragingen of omgangsvormen van de personages begrijpelijk te maken, ook wanneer de gefilmde in eerste instantie ver van ons af lijkt te staan.
Pascalle is een gevoelige documentairemaker die haar camera inzet om vragen te stellen die ze zonder camera niet zou durven stellen. Doordat zij alleen werkt komt zij dichtbij de personages. Want waar ze zich al interviewend verschuilt achter de camera durven de geïnterviewden zich open te stellen over vaak zeer persoonlijke of confronterende onderwerpen.
Tekst door Ilse Savenije